Search "ак" | Iboratop.Uz

English ‹ ›

Uzbek

Found ак: 4564 words & 2 translates

English	Ўзбек
Make sure, above all, plenty’s happening there! They come to look, and then they want to stare. Spin endlessly before their faces, So the people gape amazed, You’ve won them by your many paces, You’ll be the man most praised. The mass are only moved by things en masse, Each one, himself, will choose the bit he needs: Who brings a lot, brings something that will pass: And everyone goes home contentedly. You’ll give a piece, why then give it them in pieces! With such a stew you’re destined for success. Easy to serve, it’s as easy to invent. What use to bring them your complete intent? The Public will soon pick at what you’ve dressed.	Лекин энг зарури, саргузашт бўлсин, Кўзга қувонч бўлсин, дилга гашт бўлсин. Андак ўрин беринг тафсилотга ҳам, Томоша қалбларни банд этсин токим. Тўдани ҳангу манг қилолган одам Унинг юрагига Бўлолгай ҳоким. Яхлит гўшт берай деб ўлтирманг толиб, Халқ ёвғон бўлса ҳам раҳмат айтади. Ҳар ким чўмичига сиққанча олиб, Сизга қуллуқ қилиб уйга қайтади. Фақат кўпчиликка кўп нарса керак, Баракали бўлсин шунинг-чун қозон. Яхлитдан халқ учун фойда йўқ, бешак, Барибир бурдалаб ташлар аламон.
Such a reproach leaves me unmoved: The man who seeks to be approved, Must stick to the best tools for it, Think, soft wood’s the best to split, and have a look for whom you write! See, this is one that boredom drives, Another’s from some overloaded table, Or, worst of all, he’s one arrives, Like most, fresh from the daily paper. They rush here mindlessly, as to a Masque, And curiosity inspires their hurry: The ladies bring themselves, and in their best, Come and play their parts and ask no fee. What dream of yours is this, exalted verse? Doesn’t a full house make you happy? Have a good look at your patrons first! One half are coarse, the rest are chilly. After the show he hopes for card-play: He hopes for a wild night, and a woman’s kiss. Why then do so many poor fools plague, The sweet Muse, for such a goal as this? I tell you, just give them more and more, So you’ll never stray far from the mark, Just seek to confuse them, in the dark: To keep them happy, that’s hard - for sure. And now what’s wrong? Delight or Pain?	Бундоқ таъналардан камина хандон — Чунки бу гапларнинг барчаси бекор. Дўстим, ҳар ҳунарнинг ўз амали бор, Тахтага арра-ю, темирга сандон. Томошагоҳ агар чор бозоримиз, Томошабин бизнинг харидоримиз. Ўйлаб кўринг, недир унинг матлаби? Биздан нима тилар, асли ўзи ким? Унинг томошага келиш сабаби... Барини ҳисобга олмоқ шарт, дўстим. Биров зериккандан келади бизга, Бирови шунчаки ҳазми таомдеб. Бировининг тушиб дониши эсга, Бир-иккита гўлни қилурман ромдеб. Хонимлар томоша кўрмоққа тугул Кўрсатмоққа келур фақат ўзларин. Улар кўз-кўз қилиб кетишар бепул Ёқадаги тулки ва қундузларин. Эй, хаёл кўкида учган шоирим, Тушинг энди пастроқ, заминга ёвуқ. Берироқдан қаранг — томошабин ким? У қўпол, бефаҳм, ҳиссиз ва совуқ. Бу даргоҳдан чиққач бирон қиморга, Биров фахш уйига урар ўзини. Бас, бунда нима бор юксак ашъорга, Кимга ёқмоқчисиз қалб юлдузини? Такрор айтаманки, кўп ёзинг фақат, Гап кўп бўлаверсин, фикр шарт эмас. Халойиқни ҳанг-манг қилолсангиз, бас, Сизникидир обрў, сизники шуҳрат. Нечун ўйга чўмиб қолдингиз бесас, Ёки илҳом билан қилурсиз суҳбат?
Go, look for another scribbler by night! Shall the poet throw away the highest right, The right of humanity, that Nature gave, Carelessly, so that you might gain! How will he move all hearts again? How will each element be his slave? Is that harmony nothing, from his breast unfurled, That draws back into his own heart, the world? When Nature winds the lengthened filaments, Indifferently, on her eternal spindle, When all the tuneless mass of elements, In their sullen discord, jar and jangle – Who parts the ever-flowing ranks of creation, Stirs them, so rhythmic measure is assured? Who calls the One to general ordination, Where it may ring in marvellous accord? Who lets the storm wind rage with passion, The sunset glow the senses move? Who scatters every lovely springtime blossom Beneath the footsteps of the one we love? Who weaves the slight green wreath of leaves, To honour work well done in every art? What makes Olympus sure, joins deities? The power of Man, revealed by the bard.	Бор, изла ўзингга бўлак хизматкор, Сен бошлаган йўлга асло бормасман. Менда тангри бермиш олий ҳуқуқ бор, Сени деб мен уни лойга қормасман. Шеърият қалбларни ёқур не сабаб? Наҳот боис бўлса баландпарвоз гап! Шоир юрагида пинҳондир олам, Жаҳоний уйғунлик унда мужассам. Парвосиз табиат замон чархида Тириклик ипини йигиргани чоғ Баркамоллик бўлмас унинг тархида, Аралашиб кетар гоҳи хас, пўчоқ. Чарх ишига шунда ким берур тўзим, Ҳаёт риштасига ким берур оро? Борлиқнинг бетартиб суронига ким Мусиқий оҳангдек бахш этар жило? Кимдир шайдо қалбнинг туғён чоғини Тўфон шиддатига қилгувчи қиёс? Кимга муҳаббатнинг ўт фироғини Сўйлайдур ҳар оқшом ботгувчи қуёш? Ким ул боғда унган оддий печакни Шуҳрат гултожига этди баробар? Кимнинг изми ила олам чечакни Маҳбублар пойига сочди саболар? Кимдир ул, забт айлаб Олимп маснадин, Тангрилар посбони бўлолган қодир? Улдир одамзотнинг буюк қудратин Қалбида мужассам айлаган шоир.
So use it then, all this fine energy, And drive along the work of poetry, To show how we are driven in Love’s play. By chance we meet, we feel, we stay, And bit by bit we’re tightly bound: Happiness grows, and then it’s fenced around: We’re all inflamed then comes the sorrowing: Before you know it, there’s a novel brewing!	Шундай экан, демак, илҳомни чоғланг! Ўшал сеҳрингизни кўрсатинг, наби. Ҳодисалар ипин тезгина боғланг Муҳаббат риштасин боғлаган каби. Ахир севгида ҳам шу бўлур такрор, Тасодиф учрашув, дўстлик, сўнг оҳ-воҳ, Уришиш, ярашиш, бўса ва никоҳ.
Ёшлик, азиз дўстим, жангларда керак, Душман ҳамла қилса у берур сабот. Жононлар бўйнингга солсаю билак, Ўзинг кекса бўлсанг — ундан сўр нажот. Ёшлик керак бўлур маррага қадар — Лаҳзаларни қучиб югурган чоғинг. Май ичиб, шод бўлиб то оппоқ саҳар Суронли даврада ўлтирган чоғинг. Ва лекин рубобнинг торин чертмоққа, Ўрганган оҳангинг қилмоққа такрор, Сўз билан дилларни асир этмоққа. Азизим, аксинча, кексалик даркор. Дерларки, кексалик келгач доимо Болалик қайтармиш, ҳайрон қоламиз, Аслида ҳаммамиз ўлгунгача то Оламдан ғофилмиз — гўдак боламиз.	Youth is what you need, dear friend, When enemies jostle you, of course, And girls, filled with desire, bend Their arms around your neck, with force, When the swift-run race’s garland Beckons from the hard-won goal, When from the swirling dance, a man Drinks until the night is old. But to play that well-known lyre With courage and with grace, Moved by self-imposed desire, At a sweet wandering pace, That is your function, Age, And our respect won’t lessen. Age doesn’t make us childish, as they say, It finds that we’re still children.
That’s enough words for the moment, Now let me see some action! While you’re handing out the compliments, You should also make things happen.	Бас, етар, сафсата сотмас иш билган, Бекорчи сиз-биздан қанчалик фойда? Вақт ўтказмоқ нечун такаллуф билан Дарҳол келишмоққа имкон бор жойда?
THE LEAGUE OF OLD MEN At the Barracks a man was being tried for his life. He was an old man, a native from the Whitefish River, which empties into the Yukon below Lake Le Barge. All Dawson was wrought up over the affair, and likewise the Yukon-dwellers for a thousand miles up and down. It has been the custom of the land-robbing and sea- robbing Anglo-Saxon to give the law to conquered peoples, and ofttimes this law is harsh. But in the case of Imber the law for once seemed inadequate and weak. In the mathematical nature of things, equity did not reside in the punishment to be accorded him. The punishment was a foregone conclusion, there could be no doubt of that; and though it was capital, Imber had but one life, while the tale against him was one of scores.	ОҚСОҚОЛЛАР ИТТИФОҚИ Казарма биносида ҳаёт-мамот масаласи ҳал бўлаётган бир одамни суд қилишарди. Бу – Оқбалиқ дарёси соҳилларидан келган чол эди. Чолнинг кўрилаётган иши бутун Доусонни оёққа турғизди, нафақат Доусонни, балки оқим бўйлаб иккала томонга минглаб чақиримларга чўзилган Юкон ўлкасини-да жунбушга келтирди. Денгизда қароқчилар, қуруқликда талончилар айшини сураётган бир замонда англосакслар аллақачонлар итоаткор халқлар ҳаётига қонунни сингдириб бўлишганди ва бу қонун шафқациз эди. Лекин Имбернинг ишига келганда қонун илк дафъа мурувватли бўлиб кўринди. Бу қонун оддий ҳисоб-китоб нуқтаи назаридан қаралганда мутлақ жиноят билан тенглаша оладиган бунақанги жазони мўлжалламаганди. Жиноятчи олий жазога маҳкум, бунда иккиланишга ўрин йўқ асло; бироқ жазо қатл билан якунланса-да Имбер бор-йўғи ўзининг бошини кундага қўя оларди, холос; бўйнида эса кўпларнинг ҳаёти қарз бўлиб қолаётганди.
But more mysterious still was the coming of Imber to Dawson to give himself up. It was in the late spring, when the Yukon was growling and writhing under its ice, that the old Indian climbed painfully up the bank from the river trail and stood blinking on the main street. Men who had witnessed his advent, noted that he was weak and tottery, and that he staggered over to a heap of cabin-logs and sat down. He sat there a full day, staring straight before him at the unceasing tide of white men that flooded past. Many a head jerked curiously to the side to meet his stare, and more than one remark was dropped anent the old Siwash with so strange a look upon his face. No end of men remembered afterward that they had been struck by his extraordinary figure, and forever afterward prided themselves upon their swift discernment of the unusual.	Бироқ энг катта жумбоқ шу бўлдики, Имбернинг ўзи Доусонга – одил суд ҳукмига бош эгиб келди. Баҳорнинг охирроғида, Юкон ўзининг муз кишанларини ечишга уриниб ҳайқириб-бўкирганда мўйсафид ҳинду муз устидаги йўлидан бурилди-да, қирғоқ тепалигидан амал-тақал ўтди ва саросима ичида шоҳкўчада тўхтади. Чолга кўзи тушганларнинг бари пайқашдики, у анчайин кучдан қолган. У гандираклаб ёғоч уюмига етиб борди-да, чўкди. Ён-веридан ўтиб кетаётган оқ танлиларнинг адоқсиз оқимига разм солганча уззукун шу ерда ўтирди. Кўпчилик унга қараш учун бот-бот ўгирилишар, ғалати афт-ангорли бу кекса сиваш баъзиларни ўйга толдирарди. Кейинчалик ўнлаб кишилар ҳиндунинг ғайриқиёфаси уларни ҳайратга солганини эслаб, кун бўйи зийракликларидан гердайиб юришди.
But it remained for Dickensen, Little Dickensen, to be the hero of the occasion. Little Dickensen had come into the land with great dreams and a pocketful of cash; but with the cash the dreams vanished, and to earn his passage back to the States he had accepted a clerical position with the brokerage firm of Holbrook and Mason. Across the street from the office of Holbrook and Mason was the heap of cabin- logs upon which Imber sat. Dickensen looked out of the window at him before he went to lunch; and when he came back from lunch he looked out of the window, and the old Siwash was still there.	Шундай эса-да асл қаҳрамон Митти Диккенсен бўлди. Митти Диккенсен бу юртларда эзгу умидлар-у чўнтагида бир даста доллар билан ҳозир бўлганди, аммо чўнтакдаги ақча ила умид ҳам ҳавога учди. Штатларга қайтишга маблағ йиғиш учун у «Холбрук ва Мейсон» даллоллик идорасида ҳисобчи курсисини эгаллади. Айни «Холбрук ва Мейсон» идорасининг рўпарасида Имбер жойлашиб олган ёғочлар уюми ётарди. Диккенсен уни нонуштадан аввал деразадан кўриб қолди, нонуштадан сўнг қайтиб келиб яна деразадан мўралади: кекса сиваш ҳалигача ўша ерда ўтирарди.
Dickensen continued to look out of the window, and he, too, forever afterward prided himself upon his swiftness of discernment. He was a romantic little chap, and he likened the immobile old heathen to the genius of the Siwash race, gazing calm-eyed upon the hosts of the invading Saxon.	Диккенсен тез-тез деразадан назар ташлаб турди; кейинроқ у ҳам зийраклигидан фахрланиб юрди. Митти Диккенсен сал хаёлпарастроқ эди, шунгами, у қўзғалмай ўтирган кекса мажусийда сиваш халқининг тимсолини, англосакс босқинчиларига боқиб турган тушуниксиз хотиржамликни кўрди.
The hours swept along, but Imber did not vary his posture, did not by a hair's-breadth move a muscle; and Dickensen remembered the man who once sat upright on a sled in the main street where men passed to and fro. They thought the man was resting, but later, when they touched him, they found him stiff and cold, frozen to death in the midst of the busy street. To undouble him, that he might fit into a coffin, they had been forced to lug him to a fire and thaw him out a bit. Dickensen shivered at the recollection.	Соатлар бир-бирини қувалашар, Имбер эса қилт этмай ўша ҳолатда ўтирарди. Диккенсен бир пайтлар шоҳкўча ўртасида чана келиб тўхтаганини, устида шундай ҳаракациз ўтирган кимсани эслади; унинг теграсида ўткинчилар уймаланишар, ҳамма уни дам оляпти, деб ўйлар, кейин эса унга қўл теккизиб кўришганда мурдага айланганлиги маълум бўлди – совуқда тарашадай қотиб қолганди. Жасадни тўғрилаш учун – йўқса тобутга сиғмасди – уни гулхан ёнига келтириб, музини туширишга мажбур бўлишганди. Диккенсеннинг бу ўйлардан эти жимирлаб кетди.
Later on, Dickensen went out on the sidewalk to smoke a cigar and cool off; and a little later Emily Travis happened along. Emily Travis was dainty and delicate and rare, and whether in London or Klondike she gowned herself as befitted the daughter of a millionnaire mining engineer. Little Dickensen deposited his cigar on an outside window ledge where he could find it again, and lifted his hat.	Бир оздан сўнг Диккенсен сигара чекиб, шамоллагани кўчага чиқди. Дақиқа ўтиб Эмили Тревис пайдо бўлди. Эмили Тревис латофатли, нозикниҳол ойимтилла эди, Лондон ёинки Клондайкда бўлишидан қатъи назар миллионларга эга тоғ муҳандисининг арзандасидек кийинарди. Митти Диккенсен сигарасини дераза токчасига ташлаб, шляпасини андак кўтариб қўйди.
They chatted for ten minutes or so, when Emily Travis, glancing past Dickensen's shoulder, gave a startled little scream. Dickensen turned about to see, and was startled, too. Imber had crossed the street and was standing there, a gaunt and hungry-looking shadow, his gaze riveted upon the girl. "What do you want?" Little Dickensen demanded, tremulously plucky.	Улар ўн дақиқача валақлашди. Бирдан Эмили Тревис Диккенсеннинг елкаси оша қараб қичқириб юборди. Диккенсен шошиб ўгирилдию, сапчиб тушди. Имбер кўчани кесиб ўтиб, қиздан кўзини узмай соядай уларнинг пешонасида турарди. – Нима керак? – журъатланди Митти Диккенсен овози қалтираб.
Imber grunted and stalked up to Emily Travis. He looked her over, keenly and carefully, every square inch of her. Especially did he appear interested in her silky brown hair, and in the color of her cheek, faintly sprayed and soft, like the downy bloom of a butterfly wing. He walked around her, surveying her with the calculating eye of a man who studies the lines upon which a horse or a boat is builded. In the course of his circuit the pink shell of her ear came between his eye and the westering sun, and he stopped to contemplate its rosy transparency. Then he returned to her face and looked long and intently into her blue eyes. He grunted and laid a hand on her arm midway between the shoulder and elbow. With his other hand he lifted her forearm and doubled it back. Disgust and wonder showed in his face, and he dropped her arm with a contemptuous grunt. Then he muttered a few guttural syllables, turned his back upon her, and addressed himself to Dickensen.	Имбер нимадир деб минғиллаб, Эмили Тревисга яқинроқ келди. У қизни бошдан-оёқ синчиклаб кўздан кечирди. Айниқса қизнинг ипаксимон қўнғир сочлари ва ол ёноқлари чолда алоҳида қизиқиш уйғотди. У нигоҳини узмай қизни айланиб ўтди, гўё отнинг бўй-бастини ёки қайиқни ўрганаётгандай. Ногаҳон у ботаётган қуёшнинг нурлари қизнинг қизғиш қулоқларидан ўтиб шуълаланаётганини пайқадию, таққа тўхтади. Кейин яна унинг юзларини «текшириш»га тушди ва қизнинг мовий кўзларига узоқ тикилиб қолди. Тағин ниманидир тўнғиллаб, бир қўли билан нозикойимнинг билагидан ушлаб, иккинчиси билан тирсагини букиб кўрди. Ҳиндунинг юзида нафрат ва ҳайрат акс этди, пўнғиллаб Эмилининг қўлини қўйиб юборди. Сўнг бўғзидан қанақадир товушлар чиқариб, қизга орқа ўгирди ва Диккенсенга нимадир деди.
"Him Whitefish man," he said to Emily Travis. "Me savve um talk no very much. Him want to look see chief white man." "The Governor," suggested Dickensen. Jimmy talked some more with the Whitefish man, and his face went grave and puzzled. "I t'ink um want Cap'n Alexander," he explained. "Him say um kill white man, white woman, white boy, plenty kill um white people. Him want to die." "Insane, I guess," said Dickensen. "What you call dat?" queried Jimmy. Dickensen thrust a finger figuratively inside his head and imparted a rotary motion thereto. "Mebbe so, mebbe so," said Jimmy, returning to Imber, who still demanded the chief man of the white men.	– У Оқбалиқ қабиласидан, – деди у Эмили Тревисга. – Меники унинг тилини яхши билмайди. У энг катта оқ танлини кўрмоқчи. – Губернаторни, – тўғрилади Диккенсен. Жимми Оқбалиқ қабиласидан бўлган одам билан яна бир неча сўз алмашдию, юзи таажжуб ва ташвишли тус олди. – Унга капитан Александер керак, деб ўйлайман, – деди Жимми. – Айтишича, у оқ танли эркакни, аёлни, болани, кўпгина-кўпгина одамни ўлдирган. Ўзи ҳам ўлишни истайди. – Ақлдан озган, шекилли, – деди Диккенсен. – Бу нима дегани? – сўради Жимми. Диккенсен бош чаноғини тешмоқчидек бармоғини чаккасига тиради-да айлантирди. – Балки, балки, – деди Жимми ҳамон оқ танлиларнинг каттасини сўраётган Имберга ўгирилиб.
Imber was drawn to him at once. The fire leaped into his eyes at sight of a sabre slash that scarred his cheek. He ran a withered hand down the young fellow's leg and caressed the swelling thew. He smote the broad chest with his knuckles, and pressed and prodded the thick muscle-pads that covered the shoulders like a cuirass. The group had been added to by curious passers-by--husky miners, mountaineers, and frontiersmen, sons of the long-legged and broad-shouldered generations. Imber glanced from one to another, then he spoke aloud in the Whitefish tongue.	Имбер эндигина миршабга разм солди. Ёш миршабнинг иягида шамшир дами қолдирган чандиқни кўриб ҳиндунинг кўзларидан ўт чақнади. Шалвираган қўлларини миршабнинг сонига олиб борди ва унинг мушакдор оёқларини пайпаслади. Бармоғи билан гавдасини чертди, кейин ўспириннинг елкаларини совут мисол қоплаб турган бақувват мушакларни ушлаб кўрди. Уларнинг атрофида аллақачон ўткинчилар тўпланишганди – олтин изловчилар, тоғ аҳолиси, янги ер эгалари – барчаси узун оёқли, кенг елкали ирқ фарзандлари. Имбер гоҳ унисига, гоҳ бунисига кўз ташлаб, Оқбалиқлар тилида нимадир деди.
"What did he say?" asked Dickensen. "Him say um all the same one man, dat p'liceman," Jimmy interpreted. Little Dickensen was little, and what of Miss Travis, he felt sorry for having asked the question. The policeman was sorry for him and stepped into the breach. "I fancy there may be something in his story. I'll take him up to the captain for examination. Tell him to come along with me, Jimmy." Jimmy indulged in more throaty spasms, and Imber grunted and looked satisfied. "But ask him what he said, Jimmy, and what he meant when he took hold of my arm." So spoke Emily Travis, and Jimmy put the question and received the answer. "Him say you no afraid," said Jimmy. Emily Travis looked pleased. “Him say you no skookum, no strong, all the same very soft like little baby. Him break you, in um two hands, to little pieces. Him t'ink much funny, very strange, how you can be mother of men so big, so strong, like dat p'liceman.”	– Нима деяпти? – сўради Диккенсен. – У айтдики – бу кишиларнинг барчаси миршабга ўхшаган дароз, бир тоифадан экан, – таржима қилди Жимми. Митти Диккенсен паст бўйли эди, шу боис Тревис хоним қошида бундай савол берганига пушаймон бўлди. Миршаб буни пайқаб, гапни бошқа ёққа бурди. – Бунда бир гап бор, шекилли. Уни капитаннинг ҳузурига олиб бораман. Унга айт, Жимми, мен билан юрсин. Жимми тағин кекса ҳиндуни сиқувга олди, Имбер бир нима деб тўнғиллади, лекин юзидан мамнуниятни уқиш мумкин эди. – Ундан сўра-чи, Жимми, қўлимни ушлаганда нималарни ўйлаган экан? – Унинг айтишича, сиз қўрқоқ эмассиз. Бундай жавобдан Эмили Тревис ҳузурланиб кетди. – Айтдики, сиз скукум эмассиз, шундай нозиксизки, худди мурғак боладек. У сизни қўллари билан минг бўлакка бўлиб ташлаши мумкин. Манов миршабдек азаматни дунёга келтира олишингизга лол қоляпти.
Five score years ago, a great American, in whose symbolic shadow we stand today, signed the Emancipation Proclamation. This momentous decree came as a great beacon light of hope to millions of slaves, who had been seared in the flames of withering injustice. It came as a joyous daybreak to end the long night of their captivity.	Бугун биз сояи давлатида йиғилган буюк америкалик бундан юз йилча бурун Негрларни озод қилиш тўғрисидаги прокламацияни имзолаган эди. Бу муҳим фармонга адолатсизликнинг куйдирувчи тафтида жизғанак бўлган миллионлаб қора қуллар улуғвор умид маёғи сифатида қарадилар. Уни шодлик тонги, узоқ давом этган асирлик кечасининг интиҳоси деб қабул қилдилар.
But one hundred years later, the Negro still is not free. One hundred years later, the life of the Negro is still sadly crippled by the manacles of segregation and the chains of discrimination. One hundred years later, the Negro lives on a lonely island of poverty in the midst of a vast ocean of material prosperity. One hundred years later, the Negro is still languished in the corners of American society and finds himself an exile in his own land. So we‘ve come here today to dramatize a shameful condition.	Аммо орадан юз йил ўтган бўлса-да, ғоят нохуш бир ҳолатни тан олишимиз керак: негр ҳамон озод эмас. Афсуски, бугун бир аср ўтиб ҳам негрнинг ҳаёти ҳамон сегрегация кишанлари ва дискриминация занжирлари билан зимистонга айлантирилмоқда. Орадан юз йил ўтган бўлса-да, ҳамон негр фаровон ҳаёт уммонининг ўртасидаги қашшоқлик оролида кун кўрмоқда. Юз йилдан буён негр америка жамиятининг пана-пастқам хилватларида эзилмоқда ва ўз ерида сиғинди мақомида яшамоқда. Бугун биз бу ерга айнан шунинг учун, вазиятнинг нақадар аянчли эканини таъкидлаш учун келдик.
Instead of honoring this sacred obligation, America has given the Negro people a bad check, a check that has come back marked "insufficient funds." But we refuse to believe that the bank of justice is bankrupt. We refuse to believe that there are insufficient funds in the great vaults of opportunity of this nation. So we have come to cash this check, a check that will give us upon demand the riches of freedom and the security of justice. We have also come to his hallowed spot to remind America of the fierce urgency of Now.	Қиёмат қарзини қайтариш ўрнига Америка негрларнинг қўлига сохта чек тутқазди, буни эса «маблағ етишмайди» белгиси билан қайтардилар. Аммо биз адолат банки касод бўлганига ишонмаймиз. Улкан имкониятлар хазинасига эга давлатимизда маблағ етишмаслигига ишонмаймиз. Шунинг учун ушбу чек бўйича ҳаққимизни олгани келдик, бу чек бўйича бизга эркинлик ганжи ва одиллик кафолати берилиши керак. Биз бу ерга, бу муқаддас жойга яна Америкага бугунги куннинг қатъий талабини эслатиш учун ҳам келдик.

Contact [email protected]