Search "gi" | Iboratop.Uz

English ‹ ›

Uzbek

Found gi: 2834 words & 2 translates

English	Ўзбек
The original of this Convention, of which the Arabic, Chinese, English, French, Russian and Spanish texts are equally authentic, shall be deposited with the Secretary-General of the United Nations.	2. Инглиз, араб, испан, хитой, рус ва француз тилларида ёзилган матнлари аслига тўғри бўлган Мазкур Конвенциянинг асл нусхаси сақлаш учун Бирлашган Миллатлар Ташкилотининг Бош котибига топширилади.
Again you show yourselves, you wavering Forms, Revealed, as you once were, to clouded vision. Shall I attempt to hold you fast once more? Heart’s willing still to suffer that illusion? You crowd so near! Well then, you shall endure, And rouse me, from your mist and cloud’s confusion: My spirit feels so young again: it’s shaken By magic breezes that your breathings waken.	Борлиғим банд этган алдоқ соялар, Яна бўлдингизми қаршимда пайдо? Шоядки назмингиз бўлса муяссар, Ёшлигим шавқлари сўнганми ва ё? Йўқ, сиз туман каби босиб сарбасар, Ўйларим чулғанди дудингиз аро. Сиз билан тин олсам тўлар кўкрагим, Сиз билан яшарар менинг юрагим.
They can no longer hear this latest song, Spirits, to whom I gave my early singing: That kindly crowd itself is now long gone, Alas, it dies away, that first loud ringing! I bring my verses to the unknown throng, My heart’s made anxious even by their clapping, And those besides delighted by my verse, If they still live, are scattered through the Earth.	Сўнгги қўшиқларим эшитолмади Китобим илк бобин тинглаган дўстлар, Букун ул даврадан ҳеч ким қолмади, Қайлардадир сўнди илк мақтов сўзлар. Бебаҳралар фикрин ҳеч йўқ қиммати, Олқиши дилимга солади музлар. Ул хассос зарифлар йитди бу замон Кимсасиз йўлларда бесару сомон.
I’d love to see a joyful crowd, that’s certain, When the waves drive them to our place, And with tremendous and repeated surging, Squeeze them through the narrow gate of grace: In the light of day they’re there already, Pushing, till they’ve reached the window, As if they’re at the baker’s, starving, nearly Breaking their necks: just for a ticket. Oh!	Қани, томошагоҳ бўлсаю тўлиқ, Атрофида яна оломон турса, Шу тор эшикларга ҳар кеч халойиқ Жаннат эшиги деб ўзини урса. Ёдимда, бир маҳал ҳали ботмай кун, Бошланарди бунда ғулу, тўполон. Гўё патта эмас, оч халойиқ-чун Мана шу дарчадан улашилар нон.
O, don’t speak to me of that varied crew, The sight of whom makes inspiration fade. Veil, from me, the surging multitude, Whose whirling will drives us everyway. No, some heavenly silence lead me to, Where for the poet alone pure joy’s at play: Where Love and Friendship too grace our hearts, Created and inspired by heavenly arts. Ah! What springs here from our deepest being, What the shy trembling lips in speaking meant, Now falling awry, and now perhaps succeeding, Is swallowed in the fierce Moment’s violence. Often, when the first years are done, unseeing, It appears at last, complete, in deepest sense. What dazzles is a Momentary act: What’s true is left for posterity, intact.	Қўйгил, қора халкдан гапирма асло, Шовқиндан кўнглимга тушар изтироб. Оломон ҳисларни ютувчи бало, Сурон — тафаккурни кўмгувчи гирдоб. Кўнглим осудалик излар доимо. Чўққилар ёпиниб туманлик ҳижоб, Мудраган ул маъво сари бошла, юр! Илоҳий сукутдан топурман сурур. Юрак ўз тубида ардоқлаган ҳис, Лабда қанот ёзмоқ бўлган туйғулар Ташна кўнгилларда қолдирмаёқ из Замон суронида дарҳол бўғилар. Бас, ўйлар тошқинин тиндиролсак биз, Мукаммал гўзаллик шунда туғилар. Жилванинг умридур бир лаҳза фақат, Авлодларга қолур ҳақиқий санъат.
Make sure, above all, plenty’s happening there! They come to look, and then they want to stare. Spin endlessly before their faces, So the people gape amazed, You’ve won them by your many paces, You’ll be the man most praised. The mass are only moved by things en masse, Each one, himself, will choose the bit he needs: Who brings a lot, brings something that will pass: And everyone goes home contentedly. You’ll give a piece, why then give it them in pieces! With such a stew you’re destined for success. Easy to serve, it’s as easy to invent. What use to bring them your complete intent? The Public will soon pick at what you’ve dressed.	Лекин энг зарури, саргузашт бўлсин, Кўзга қувонч бўлсин, дилга гашт бўлсин. Андак ўрин беринг тафсилотга ҳам, Томоша қалбларни банд этсин токим. Тўдани ҳангу манг қилолган одам Унинг юрагига Бўлолгай ҳоким. Яхлит гўшт берай деб ўлтирманг толиб, Халқ ёвғон бўлса ҳам раҳмат айтади. Ҳар ким чўмичига сиққанча олиб, Сизга қуллуқ қилиб уйга қайтади. Фақат кўпчиликка кўп нарса керак, Баракали бўлсин шунинг-чун қозон. Яхлитдан халқ учун фойда йўқ, бешак, Барибир бурдалаб ташлар аламон.
Such a reproach leaves me unmoved: The man who seeks to be approved, Must stick to the best tools for it, Think, soft wood’s the best to split, and have a look for whom you write! See, this is one that boredom drives, Another’s from some overloaded table, Or, worst of all, he’s one arrives, Like most, fresh from the daily paper. They rush here mindlessly, as to a Masque, And curiosity inspires their hurry: The ladies bring themselves, and in their best, Come and play their parts and ask no fee. What dream of yours is this, exalted verse? Doesn’t a full house make you happy? Have a good look at your patrons first! One half are coarse, the rest are chilly. After the show he hopes for card-play: He hopes for a wild night, and a woman’s kiss. Why then do so many poor fools plague, The sweet Muse, for such a goal as this? I tell you, just give them more and more, So you’ll never stray far from the mark, Just seek to confuse them, in the dark: To keep them happy, that’s hard - for sure. And now what’s wrong? Delight or Pain?	Бундоқ таъналардан камина хандон — Чунки бу гапларнинг барчаси бекор. Дўстим, ҳар ҳунарнинг ўз амали бор, Тахтага арра-ю, темирга сандон. Томошагоҳ агар чор бозоримиз, Томошабин бизнинг харидоримиз. Ўйлаб кўринг, недир унинг матлаби? Биздан нима тилар, асли ўзи ким? Унинг томошага келиш сабаби... Барини ҳисобга олмоқ шарт, дўстим. Биров зериккандан келади бизга, Бирови шунчаки ҳазми таомдеб. Бировининг тушиб дониши эсга, Бир-иккита гўлни қилурман ромдеб. Хонимлар томоша кўрмоққа тугул Кўрсатмоққа келур фақат ўзларин. Улар кўз-кўз қилиб кетишар бепул Ёқадаги тулки ва қундузларин. Эй, хаёл кўкида учган шоирим, Тушинг энди пастроқ, заминга ёвуқ. Берироқдан қаранг — томошабин ким? У қўпол, бефаҳм, ҳиссиз ва совуқ. Бу даргоҳдан чиққач бирон қиморга, Биров фахш уйига урар ўзини. Бас, бунда нима бор юксак ашъорга, Кимга ёқмоқчисиз қалб юлдузини? Такрор айтаманки, кўп ёзинг фақат, Гап кўп бўлаверсин, фикр шарт эмас. Халойиқни ҳанг-манг қилолсангиз, бас, Сизникидир обрў, сизники шуҳрат. Нечун ўйга чўмиб қолдингиз бесас, Ёки илҳом билан қилурсиз суҳбат?
So give me back that time again, When I was still ‘becoming’, When words gushed like a fountain In new, and endless flowing, Then for me mists veiled the world, In every bud the wonder glowed, A thousand flowers I unfurled, That every valley, richly, showed. I had nothing, yet enough: Joy in illusion, thirst for truth. Give every passion, free to move, The deepest bliss, filled with pain, The force of hate, the power of love, Oh, give me back my youth again!	Сен ҳам менга ўшал ёшликни қайтар, Ҳаётга илк қадам қўйган онимни. Қайтариб бер менга оташин байтлар, Куйларга пайваста жисму жонимни. Оламни чулғаган тонг тумонида Ҳайрат кўзин очган чоғларим қайтар. Ёшликдай етилган баҳор онида Мени гулга кўмган боғларим қайтар. Қайтиб бергин менга ёшлигим, у пайт Ўзим гадо ва лек кўнглим шоҳ эди. Мен учун ошу нон — шеър ва ҳақиқат, Илҳомила тўқу кўнглим чоғ эди. Қайтар менга — ҳали доно бўлмаган Суронли ул шўху бебошлигим бер. Меҳри ҳам, қаҳри ҳам сарҳад билмаган Жунун ошиноси — ўт ёшлигим бер.
Ёшлик, азиз дўстим, жангларда керак, Душман ҳамла қилса у берур сабот. Жононлар бўйнингга солсаю билак, Ўзинг кекса бўлсанг — ундан сўр нажот. Ёшлик керак бўлур маррага қадар — Лаҳзаларни қучиб югурган чоғинг. Май ичиб, шод бўлиб то оппоқ саҳар Суронли даврада ўлтирган чоғинг. Ва лекин рубобнинг торин чертмоққа, Ўрганган оҳангинг қилмоққа такрор, Сўз билан дилларни асир этмоққа. Азизим, аксинча, кексалик даркор. Дерларки, кексалик келгач доимо Болалик қайтармиш, ҳайрон қоламиз, Аслида ҳаммамиз ўлгунгача то Оламдан ғофилмиз — гўдак боламиз.	Youth is what you need, dear friend, When enemies jostle you, of course, And girls, filled with desire, bend Their arms around your neck, with force, When the swift-run race’s garland Beckons from the hard-won goal, When from the swirling dance, a man Drinks until the night is old. But to play that well-known lyre With courage and with grace, Moved by self-imposed desire, At a sweet wandering pace, That is your function, Age, And our respect won’t lessen. Age doesn’t make us childish, as they say, It finds that we’re still children.
THE LEAGUE OF OLD MEN At the Barracks a man was being tried for his life. He was an old man, a native from the Whitefish River, which empties into the Yukon below Lake Le Barge. All Dawson was wrought up over the affair, and likewise the Yukon-dwellers for a thousand miles up and down. It has been the custom of the land-robbing and sea- robbing Anglo-Saxon to give the law to conquered peoples, and ofttimes this law is harsh. But in the case of Imber the law for once seemed inadequate and weak. In the mathematical nature of things, equity did not reside in the punishment to be accorded him. The punishment was a foregone conclusion, there could be no doubt of that; and though it was capital, Imber had but one life, while the tale against him was one of scores.	ОҚСОҚОЛЛАР ИТТИФОҚИ Казарма биносида ҳаёт-мамот масаласи ҳал бўлаётган бир одамни суд қилишарди. Бу – Оқбалиқ дарёси соҳилларидан келган чол эди. Чолнинг кўрилаётган иши бутун Доусонни оёққа турғизди, нафақат Доусонни, балки оқим бўйлаб иккала томонга минглаб чақиримларга чўзилган Юкон ўлкасини-да жунбушга келтирди. Денгизда қароқчилар, қуруқликда талончилар айшини сураётган бир замонда англосакслар аллақачонлар итоаткор халқлар ҳаётига қонунни сингдириб бўлишганди ва бу қонун шафқациз эди. Лекин Имбернинг ишига келганда қонун илк дафъа мурувватли бўлиб кўринди. Бу қонун оддий ҳисоб-китоб нуқтаи назаридан қаралганда мутлақ жиноят билан тенглаша оладиган бунақанги жазони мўлжалламаганди. Жиноятчи олий жазога маҳкум, бунда иккиланишга ўрин йўқ асло; бироқ жазо қатл билан якунланса-да Имбер бор-йўғи ўзининг бошини кундага қўя оларди, холос; бўйнида эса кўпларнинг ҳаёти қарз бўлиб қолаётганди.
In fact, the blood of so many was upon his hands that the killings attributed to him did not permit of precise enumeration. Smoking a pipe by the trail-side or lounging around the stove, men made rough estimates of the numbers that had perished at his hand. They had been whites, all of them, these poor murdered people, and they had been slain singly, in pairs, and in parties. And so purposeless and wanton had been these killings, that they had long been a mystery to the mounted police, even in the time of the captains, and later, when the creeks realized, and a governor came from the Dominion to make the land pay for its prosperity.	Аслида Имбернинг қўли шу қадар қонга ботгандики, унинг қурбонлари саноқсиз эди. Ўлка аҳолиси қўналғада тўхтаб ёки печка ёнида ялқовланиб, мундштук бурқситганча бу чол тушмагур нечтасининг ёстиғини қуритганини чўтга солиб чамалашарди. Бахтиқаро қурбонларнинг барчаси ҳеч бир муболағасиз оқ танлилар эди; улар якка-якка, жуфт-жуфт ва тўдалашиб ҳалок бўлишди. Қотилликлар шунчалик маъносиз ва асоссиз эдики, узоқ вақт мобайнида Қироллик отлиқ полицияси бу жумбоқнинг тагига етолмади. Ҳатто дарё бўйида олтин қазилиб, доминион ҳукумати аҳолидан ўз бойликлари учун солиқ йиғиштириб олгани губернаторни жўнатганда ҳам ёпиғлиқ қозон ёпиқлигича қолди.
But more mysterious still was the coming of Imber to Dawson to give himself up. It was in the late spring, when the Yukon was growling and writhing under its ice, that the old Indian climbed painfully up the bank from the river trail and stood blinking on the main street. Men who had witnessed his advent, noted that he was weak and tottery, and that he staggered over to a heap of cabin-logs and sat down. He sat there a full day, staring straight before him at the unceasing tide of white men that flooded past. Many a head jerked curiously to the side to meet his stare, and more than one remark was dropped anent the old Siwash with so strange a look upon his face. No end of men remembered afterward that they had been struck by his extraordinary figure, and forever afterward prided themselves upon their swift discernment of the unusual.	Бироқ энг катта жумбоқ шу бўлдики, Имбернинг ўзи Доусонга – одил суд ҳукмига бош эгиб келди. Баҳорнинг охирроғида, Юкон ўзининг муз кишанларини ечишга уриниб ҳайқириб-бўкирганда мўйсафид ҳинду муз устидаги йўлидан бурилди-да, қирғоқ тепалигидан амал-тақал ўтди ва саросима ичида шоҳкўчада тўхтади. Чолга кўзи тушганларнинг бари пайқашдики, у анчайин кучдан қолган. У гандираклаб ёғоч уюмига етиб борди-да, чўкди. Ён-веридан ўтиб кетаётган оқ танлиларнинг адоқсиз оқимига разм солганча уззукун шу ерда ўтирди. Кўпчилик унга қараш учун бот-бот ўгирилишар, ғалати афт-ангорли бу кекса сиваш баъзиларни ўйга толдирарди. Кейинчалик ўнлаб кишилар ҳиндунинг ғайриқиёфаси уларни ҳайратга солганини эслаб, кун бўйи зийракликларидан гердайиб юришди.
Later on, Dickensen went out on the sidewalk to smoke a cigar and cool off; and a little later Emily Travis happened along. Emily Travis was dainty and delicate and rare, and whether in London or Klondike she gowned herself as befitted the daughter of a millionnaire mining engineer. Little Dickensen deposited his cigar on an outside window ledge where he could find it again, and lifted his hat.	Бир оздан сўнг Диккенсен сигара чекиб, шамоллагани кўчага чиқди. Дақиқа ўтиб Эмили Тревис пайдо бўлди. Эмили Тревис латофатли, нозикниҳол ойимтилла эди, Лондон ёинки Клондайкда бўлишидан қатъи назар миллионларга эга тоғ муҳандисининг арзандасидек кийинарди. Митти Диккенсен сигарасини дераза токчасига ташлаб, шляпасини андак кўтариб қўйди.
They chatted for ten minutes or so, when Emily Travis, glancing past Dickensen's shoulder, gave a startled little scream. Dickensen turned about to see, and was startled, too. Imber had crossed the street and was standing there, a gaunt and hungry-looking shadow, his gaze riveted upon the girl. "What do you want?" Little Dickensen demanded, tremulously plucky.	Улар ўн дақиқача валақлашди. Бирдан Эмили Тревис Диккенсеннинг елкаси оша қараб қичқириб юборди. Диккенсен шошиб ўгирилдию, сапчиб тушди. Имбер кўчани кесиб ўтиб, қиздан кўзини узмай соядай уларнинг пешонасида турарди. – Нима керак? – журъатланди Митти Диккенсен овози қалтираб.
Instead of honoring this sacred obligation, America has given the Negro people a bad check, a check that has come back marked "insufficient funds." But we refuse to believe that the bank of justice is bankrupt. We refuse to believe that there are insufficient funds in the great vaults of opportunity of this nation. So we have come to cash this check, a check that will give us upon demand the riches of freedom and the security of justice. We have also come to his hallowed spot to remind America of the fierce urgency of Now.	Қиёмат қарзини қайтариш ўрнига Америка негрларнинг қўлига сохта чек тутқазди, буни эса «маблағ етишмайди» белгиси билан қайтардилар. Аммо биз адолат банки касод бўлганига ишонмаймиз. Улкан имкониятлар хазинасига эга давлатимизда маблағ етишмаслигига ишонмаймиз. Шунинг учун ушбу чек бўйича ҳаққимизни олгани келдик, бу чек бўйича бизга эркинлик ганжи ва одиллик кафолати берилиши керак. Биз бу ерга, бу муқаддас жойга яна Америкага бугунги куннинг қатъий талабини эслатиш учун ҳам келдик.
It would be fatal for the nation to overlook the urgency of the moment and to underestimate the determination of it's colored citizens. This sweltering summer of the colored people's legitimate discontent will not pass until there is an invigorating autumn of freedom and equality. Nineteen sixty-three is not an end but a beginning. Those who hope that the Negro needed to blow off steam and will now be content will have a rude awakening if the nation returns to business as usual. There will be neither rest nor tranquility in America until the Negro is granted his citizenship rights. The whirlwinds of revolt will continue to shake the foundations of our nation until the bright day of justice emerges.	Негрларнинг қатъиятини етарлича баҳоламаслик ва ушбу фурсатнинг жуда ҳам муҳимлигини эътиборга олмасликнинг оқибати давлатимиз учун ғоят хавфли бўлиши мумкин. Эркинлик ва тенгликнинг руҳлантирувчи кузи келмагунча негрларнинг ҳақли норозилигининг жазирама ёзи тугамайди. 1963 йил интиҳо эмас, ибтидодир. «Негр бир қизишиб кетди-да, энди совуйди» деб ўйлаётганлар қаттиқ адашади, чунки бизнинг миллат бундан буён эскича яшай олмайди. Негрга унинг фуқаролик ҳуқуқлари берилмагунча Америка тинчлик-хотиржамлик нималигини билмайди. Адолатли ёруғ кун келмагунча инқилобий бўронлар давлатимиз асосларини зириллатаверади.
And as we walk we must make the pledge that we shall always march ahead. We cannot turn back. There are those who are asking the devotees of civil rights: “When will you be satisfied?” We can never be satisfied as long as the Negro is the victim of the unspeakable horrors of police brutality. We can never be satisfied as long as our bodies, heavy with the fatigue of travel, cannot gain lodging in the motels of the highways and the hotels of the cities. We cannot be satisfied as long as the Negro's basic mobility is from a smaller ghetto to a larger one. We can never be satisfied as long as our children are stripped of their selfhood and robbed of their dignity by signs stating "for white only." We cannot be satisfied as long as the Negro in Mississippi cannot vote and the Negro in New York believes he has nothing for which to vote. No, no we are not satisfied and we will not be satisfied until justice rolls down like waters and righteousness like a mighty stream.	Ҳаракатни бошлар эканмиз, нима бўлганда ҳам олға интилишга қасамёд қилишимиз керак. Биз ортга қайта олмаймиз. Фуқаролик ҳуқуқларининг фидойи ҳимоячиларидан «Сиз қачон тинчийсиз?» деб сўровчилар бор. Узоқ сафар туфайли йўл азобини тортган биродарларимиз ҳордиқ чиқариш учун йўл бўйидаги мотеллар ва шаҳар меҳмонхоналаридан қўноқ олмагунча биз ҳеч қачон тинчимаймиз. Негрнинг бир жойдан бошқа жойга кўчишининг асосий тури кичик геттодан катта геттога кўчиш бўлиб қолаверар экан, биз тинчимаймиз. Миссисипидаги негр овоз бера олмас экан, Нью-Йоркдаги негр эса овоз беришда маъни йўқ деб ҳисоблашда давом этар экан, биз тинчимаймиз. Йўқ, адолат ариғи, одиллик дарёси тўлиб оқмас экан, биз ҳеч қачон тинчимаймиз, хотиржам бўлишга ҳаққимиз йўқ.
Go back to Mississippi, go back to Alabama, go back to South Carolina go back to Georgia, go back to Louisiana, go back to the slums and ghettos of our northern cities, knowing that somehow this situation can and will be changed. Let us not wallow in the valley of despair.	Миссисипига қайтинг, Алабамага қайтинг, Луизианага қайтинг, шимолий шаҳарларимиздаги геттолар ва хароб маҳаллаларга қайтинг, билингки, бу вазиятқандай бўлмасин ўзгариши мумкинва албатта ўзгаради. Келинг, умидсизлик гирдобида қийналмайлик.
I have a dream that one day on the red hills of Georgia the sons of former slaves and the sons of former slaveowners will be able to sit down together at the table of brotherhood.	Умидим шулдирки, кун келиб Жоржиянинг қирмизи заминида собиқ қулларнинг болалари билан собиқ қулдорларнинг болалари биродарлардай бир дастурхон атрофида ўтира оладиган бўладилар.
I have a dream that one day down in Alabama, with its vicious racists, with its governor having his lips dripping with the words of interposition and nullification; one day right down in Alabama little black boys and black girls will be able to join hands with little white boys and white girls as sisters and brothers.	Умидим шулдирки, кун келиб ҳозирги губернатор: «Штатнинг ички ишларига аралашманглар, конгресс қабул қилган қонунларнинг бизга дахли йўқ, уларни тан олмаймиз», — дея иддао қилаётган Алабама штатида вазият ўзгариб, жажжи-жажжи қора болакайлар ва қизчалар жажжи-жажжи оқ болакай ва қизчалар билан худди ака-ука ва опа-сингиллардай қўл ушлашиб юрадиган бўладилар.

Contact [email protected]