His face had a wistful, hungry expression. The cheeks were hollow, and the skin seemed stretched a trifle tightly across the cheek-bones. His pale blue eyes were troubled. There was that in them that showed the haunting imminence of something terrible. Doubt was in them, and anxiety and foreboding. The thin lips were thinner than they were made to be, and they seemed to hunger towards the polished frying-pan.

Очликдаги кўриниш Моргансоннинг юзини тарк этадиганга ўхшамасди, афт-ангори сўлиб, ёноқ суяклари туртиб чиққанди. Нурсиз мовий кўзлари жавдирар; уларда ночорлик олдидаги қўрқув намоён эди. Нигоҳида ёқимсиз кўнгилсизликлар, иккиланиш, ваҳима сезилиб турарди. Табиатан юпқа лаблари яна бир қават пўст бойлаганди.

So use it then, all this fine energy,
And drive along the work of poetry,
To show how we are driven in Love’s play.
By chance we meet, we feel, we stay,
And bit by bit we’re tightly bound:
Happiness grows, and then it’s fenced around:
We’re all inflamed then comes the sorrowing:
Before you know it, there’s a novel brewing!

Шундай экан, демак, илҳомни чоғланг! 
Ўшал сеҳрингизни кўрсатинг, наби. 
Ҳодисалар ипин тезгина боғланг 
Муҳаббат риштасин боғлаган каби. 
Ахир севгида ҳам шу бўлур такрор, 
Тасодиф учрашув, дўстлик, сўнг оҳ-воҳ, 
Уришиш, ярашиш, бўса ва никоҳ. 

Oyxon tensed her slim figure and gripped the ladder with all her strength. Imagining himself a tightrope walker, Qosim flew effortlessly up to the top. The spring breeze tickled his cheeks and hair; he felt he was flying not just over the vineyard, but the expanse of the whole world.

Ингичка Ойхон қаддини ростлаб, бор жаҳди билан нарвонга ёпишди. Сайид Қосим эса бирданига ўзини дорбоз янглиғ ҳис этиб, шоти тепасига учиб чиқди. Кўклам шабадаси унинг юзу-сочларини қитиқлар, у эса ўзини ишком тепасида тугул, бутун олам узра учаётгандек сезарди.